Het meer waarin Sjamanen zwemmen, daarin verdrinken mensen in psychische nood.
Het is niet het water, maar de vaardigheid om te kunnen zwemmen.

(naar een metafoor van Linda Qué)

Met deze metafoor werken wij bij centrum De Oude Wegen aan een verbinding tussen psychiatrie en Sjamanisme. Wanneer herstellende, en niet meer in psychische nood, kan Sjamanisme veel betekenen voor het herstelproces van mensen in de psychiatrie.

De sleutel zit in enkele metaforen waaronder degene hierboven beschreven. De metaforen staan voor enkele pijlers:

• Spiritualiteit als weg om de wereld te naderen, in plaats van deze te ontvluchten
• Spiritualiteit als zielsvoeding en geestelijke ontwikkeling
• Animisme als weg om gevoelens van eenzaamheid en derealisatie tegen te gaan

Ik (Oriana) geef lezingen hierover en ik ben bezig hierover een handboek samen te stellen, voor psychiatrische centra.

Tot het handboek er is, hier enige uitleg:

Veel mensen hebben het gevoel hier niet te willen zijn. Veel mensen hebben ook het gevoel hier niet echt te zijn, maar daar kom ik later op. Mensen verlangen naar een thuis welke niet aards is. Een plek waar ze vandaan komen, of een plek waar ze horen te zijn, in plaats van ‘hier’. Spiritualiteit zien ze als een manier om meer ‘daar’ te zijn dan hier op aarde, en het ‘daar’ is een vele malen prettiger plek dan ‘hier’. Op deze wijze, echter, wordt spiritualiteit ‘gebruikt’ als manier om van de wereld weg te vluchten. Als men spiritualiteit kan gaan zien om meer van het hier en nu, van deze wereld, te houden, en om meer in het hier en nu en op deze wereld te zijn, kan spiritualiteit een weg zijn om de wereld te naderen. Animisme speelt daarin een grote rol, samen met de zintuigen en een groeiende liefde voor deze wereld.

Animisme is het geloof in bezieling in alles om ons heen. Daarmee komen we op het derde punt (het tweede punt komen we zo nog op), namelijk het bijzondere gevoel dat alles om ons heen een ziel, of zelfs een spirit of een Godheid bevat. Hoe kan een mens zich nog eenzaam voelen als alles om hem heen een entiteit, een wezen, is? En als men zich volledig richt op de zintuigen, die hem in het hier en nu, tussen die spirits om hem heen, brengt, dan is men volledig Hier. En nadert men de wereld in plaats van deze te ontvluchten. Dat leid tot vermindering van het gevoel hier niet echt te zijn, ook wel derealisatie genoemd.

Niet alleen Animisme en de zintuigen brengen een mens in het hier en nu, maar ook zielsvoeding en geestelijke ontwikkeling. Dat is mijn tweede punt. Erachter komen wat je ziel werkelijk wil, is essentieel voor het herstelproces. Ik heb het dan niet in eerste instantie over materiële dingen – zoals emigreren of een baan met een supersalaris – maar over de (kleine) dingen die men gelukkig kan maken in de situatie waarin ze zich bevinden. Een kleine moestuin op het balkon, een abonnement op zwemmen of het lezen van leuke boeken. Het hoeft niet ingewikkeld of groots te zijn, als men er maar gelukkig van wordt en als men daarmee gevoed wordt. Juist de dingen die de zintuigen versterken kan ik aanraden.